Поэт Илья Баишев хоһоонноругар саха киһитэ ханна да тиийбитин, тиэргэниттэн төһө да ырааҕынан тэлэһийбитин иһин төрөөбүт төрүт сиригэр, дьонугар-сэргэтигэр куттуун-сүрдүүн тардыһылааҕын туһунан хоһуйар. Киниэхэ чээл күөҕүнэн чэлгийэр алааһа – ахтылҕаннаах айыы сирэ, олох үргүөрүттэн саһыарар, дурда-хахха буолар таас кириэппэһэ. Ааптар олох туһунан бөлүһүөктүүр, бэргэн тылларынан таайтара этэр хоһоонноро үтүөҕэ, үрдүккэ угуйаллар.

В своих стихах Илья Баишев воспевает о том, что саха, куда бы ни забросила его судьба в дальние края от родного дома, всегда стремится душой и сердцем в свои родные края, близким людям. Для него цветущий вечной зеленью алаас – каменная крепость, которая охраняет от всех жизненных невзгод. Философские стихи, воспевающие жизнь, пронизаны стремлением к добру и светлым вершинам